7 Ağustos 2012 Salı

gerçeklerle yüzleşemediğimiz için uzun zaman acı çekiyoruz.

yanılıyor muyum?
hayır.
çoğumuz böyle.arkamıza bakmadan  kaçıyoruz.küçükken ışıkları kapattığımızda koşarak yatağımıza koşmamız gibi hissediyoruz.yıllar geçmesine rağmez halen o korku ile yaşıyoruz.yani ışıkların kapandığı gerçeği gibi .
bende böyleyim.sanki kaçarsam bir daha öyle hissetmeyecekmişim  gibi.Olmuyor.aptallık yapıyorum(üzerinize alınmayın kendim adına)
acı
gerçek unutmaya çalışırken bile insanlar anımsar.kaçarken bile tutsağız içimizde.mide bulandırıcı bir durum.hissetiğimiz bütün acıların kaynağının "o gerçek"olduğunu düşünüyoruz.
aklıma böyle düşününce serveti funun ediyat yazarları gelir.herkesden kaçmak ister ulema sınıfı yazarlar köylere kaçardı.biz kaçsak ne olur ki?
orda yine aynı hataları yaparsak daha çok canımız acımaz mı?
acır.
peki neden insanlar kaçar?
tek amacın aslında kendinden uzaklaşmak olduğunu biliyorum.
peki  herkesden kaçsak bile bunu başarabilir miyiz?
cesaret? hangimizde var. unutup gidelim tüm bunları.
bir espri bulalım tüm acılarımızı unutturacak.bırakalım kendimizi yine onun ellerine.
hep böyle yapmıyor muyuz zaten?
buda modern çağın  çağresizliği belkide..
hadi gülelim kararmış ruhumuza rağmen.
hadi

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder