hadi muhteşem dünyam neredesin,yine kayboldun peki bu sefer neden?

uzun bir yola benzetiyor bazı insanlar hayatı.ben benzetmiyorum.bir uçurum bu.hepimiz hiç uçurumdayız.sadece düşmeyi bekliyoruz.yere çakılmayı.bazı insanlar diyorki sadece büyük insanlar düşer.bir dakika...bunu ben söylüyordum.
pek arkadaşım var ya da yok.
herkes içinde bir alice harikalar diyarı kuruyor.rezidanslar,pahalı markalar dolu rüyalar.sevdikleri insanlar yanlarında.aşk dolu sözler uyduruyor beyinleri.şizofrenik bir durum.
unutma herkes hayal kuruyor diyor beynim.belkide haklı.bazen haksız çıkıyor tabi.üzülüyorum o anlarda.
peki benim "muhteşem dünyam"nerde?
sanki biri onu almış çalmış gibi benden.saklamış ama nerede ?
yaşıyor hayallerimi.acı veriyor bu bana .önce kendimi sonra onu öldürmek istiyorum.
aklım kendi intihar mektubunu yazıyor beynimde.
acı çekerken hiç birzaman filmlerdeki gibi güzel bir şarkı bize eşlik etmeyecek.biliyorum.o kıytırık dizilerden ve filmlerde gördüğümüz kahramanlar gibi yaşayamayacağız.bir kere öğretmen sınıfa"eğer çok kitap okur ve film-dizi izlerseniz,sonunda o gerçeklik çizgisi kaybolur delirirsiniz"diyordu en azından kaba sözlerini içimde kendime ancak böyle çeviriyordum.
muhteşem hayatım.

orda yanlız olmayacağımı biliyorum
"bir sahil var ayaklarım sulara doğru ilerliyor.sabah vakitlerinde bütün gece ayık kalmış karışlık bir beynin var yine.yavaş yavaş adım atıyorum o kıytırık filmlerdeki gibi.rüzgar esmiyor.sevmiyorum rüzgarı.o hep önce zayıfların işini bitiriyor ,öldürüyor onları.
bir müzik sesi var dalgalara eşilik ediyor.bağırıyor"geçsede gençlik çağım...."
sonra oturuyorum yere.dalgalar gökyüzü ve ben.ben yine yanlızım işte o zaman.
ama bu sefer daha güzel yanlızlık.insanlar olmadan huzuru buluyorum.
seviyorum yanlızlığı.ben buyum.
sadece bu.
yanlız bir zavallı
kahraman,
aptal