ya herkes ne kadar ön yargısız davranacağını iddia etsede olmuyor insanız bizde empati kuramıyoruz diğerleriyle.sonra ne mi oluyor?
vicdan azabı.
kendini içinde yargılayan insanlar anlar bu duyguyu .kendi kendini utandırısın böyle durumlarda.neyse olayı anlatıp bu duygumu hafifletmek istiyorum.biraz pislik bir insanım galiba.
çok konuşan insanlara tahammül edemiyorum bazen .sabahları nedensiz yere sinirli olmam gibi birşey.pek asabi değilim ama takıntılarım da var .neyse şimdi gidersin yeni insanlar görürsün.biri gereksiz detaylarla senin zamanını çalar hani.sıkılırsın.birde yüksek sesle konşursa tamamdır beynin el vermez daha fazlasına.olay böyle çok konuşan ve birazda boş konuşan biri hakkında.
farklı insanları seviyorum.renklerim onlar benim.ama asabiyim biraz.ben biraz yani konuşan bayandan (kim olduğu bende kalsın)başladım başımı ağrttı asprin içicem.
sonra öğrendim o bayanın taşıdığı stres ve yaşadığı olaylar yüzünden gereksiz detaylara kalıyor.ve küçük şeyler hakkında bu kadar kafa yoruyor.
neyse hayatta tekrar bir ders aldım aslında.suyun dolu tarafı
birini yargılamadan önce düşün hatta bir filmdede geçiyordu bu replik "beni yargılamak için benim tanıdığım insanları tanı,benim ailemle yaşa,benim gibi yemek ye,benim kıyafetlerimi giy ancak o zaman beni yargılayabilirsin"
haklı.empati için bile karşımızdaki insanı tanımamız gerekiyor.ben mükemmel biri değilim.sizde öylesiniz.tecrübeler bizi olgunlaştırıyor.bu bende ne kadar dikkat edersem edeyim olayın sadece görünüşüne bakmamamı hatırlattı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder