elindeki sayfaya baktı.sayfanın boş olması ve sinirlenmesi aynı saniyeler içinde olmuşu.
ona ne olmuştu?
neden harfler onun harikalar yaratma davetine cevap vermemişti?
ilhamı neden onu bırakmıştı?
aslında merak ettiği şey daha önce hiç ilhamın onu bullup bulmadıgıydı
gene boş bir sayfa en fazla bikaç paragraftan sonra çöpe giden kağıtlar..
günlerce böyle devam etti.
artık olur olmadık saatlerde dışarı çıkıp yürüyüşler yapmaya başlamıştı.sanki kayıp ilhamını bulmak ister gibi düşüncelere dalıyor ve bu sefer hissediyorum diyordu.
hepsi boşunaydı .tükenmişti
gene ilhamını aradıgı bir yürüyüş sırasında siyah camlı bir dükkandan yansıyan bir kız gördü.terzi -tamir yazan dükkanda kızın elindeki makinayla sarı bir elbiseyi dikişini seyretti.
kenara çekildi sanki bir arkadaşını bekliyor ve gözü bir anda dalmış gibi seyretti.kızın ara sıra max.bikaç saniye dışarı bakıp tekrar elindeki elbiseye odaklanmasını imrenerek izledi.
bulmuştu kayıp ilhamını rastege bir sokakta rastgele bir dükkanda sıradan bir kızdı
birkaç gün daha özelikle hava kararmaya yaklaştıgı an aynı yerde aynı şekilde izledi ve o kıza karşı hissetiklerini eskiden boş olan sayfalarını doldurarak kanıtladı
artık yazıyordu hatta o kadar yazmak istiyoruk ki her şeyin zamanın durdugunu inanıyordu bir gözü kağıda diğer gözü sadece kızın o haline odaklanmış
yaklaşık 500 sayfadan daha uzun birhikaye yazdı.başrolde sarı elbiseli ınsanlara sıradan gözüken ancak geceleri kimsenin fark etmediği bir kahraman yazdı.bu kahraman bir bayandı yani bir süpermen değildi batman değildi onlar gibi dünyaya bağıra bağıra ben kurtarıyorum sizi salaklar demiyordu bu kız sokaklarda birkaç saniye gördüğümüz üstü başı yırtık eski ve kirli çocuklara yeni kıyafetler ve hediyeler veren bir melekti bu sarı elbiseli kızdan kimsenin haberi yoktu ve o da kamufulaj için bu sıradan mesleği seçmişti o aslında gerçek bir kahramandı bu kızın çocuklar hakkında anılarını yazdı sayfalarca onun bilge sözlerini ve o birkaç saniye görmeye tahammul edemediğimiz çocukların bazen ağlatan bazen güldüren trajikomik olaylarını
bitirmişti.
sarı elbiseli kadını yazmayı bırakmıştı şimdi ona güzel bir isim bulmalıydı düşündü günlerce düşündü o kadar çok gün düşündü ki kitabı yazdıgından daha fazla merak etti ne olmalıydı?
böyle güzel gizemli ve gerçek bir kahramanın ismi?
sıradan birisim olamazdı.
cesaret edip yırtık paltosunu kıza tamir ettirmek için gittiği dükkanda sordu
kızın ismi ceydaydı
ceyda ismi hiç olamazdı kabul etmedi ve sarı elbiseli kadının adını esma koydu
internetten bir yayıncı buldu ve onunla konuşmak görüşmek için randevu aldı.
o günün gelmesini sabırsızlıkla bekledi
artık esmayı herkes öğrenmeliydi
esma hak ediyordu
birkaç gün sonra elinde hazinesiyle beraber yollara koyulmuşken bir hüzün kapladı.
esmaya bağlanmıştı onu kendi oldugu kişiliğinden çok seviyordu o olmasını istediği şeyden daha güzeldi ve o onun kahramanıydı
eğer onu bastırrısa tüm türkiye hatta tüm dünya esmayı öğrenebiliridi
bu belki bir yazarın en büyük rüyasıydı ama onu rahatsız eden şey onun için özel olan esmann herkesin olmasıydı
aslında onu diğerleriyle paylaşmaktan korkuyordu onu kendine saklamak istedi
bu ona olan aşkıydı ve bir sevgilinin kıskanması gibi diğerlerininde onu okurken ona hayran olmasını kıskanıyordu
düşündü durdu yolda arkasından çekil diyen çehreleri umursamadı bile yüzünü astı dondu ve kaldı
karar vermeliydi esma onun mu yoksa başkalarının mı olmalıydı?
ona göre karar vermesi gerek şey esmaya olan aşkını nasıl göstermeliydi
ihanet sayılırmıydı bu?
çantasından kağıt topunu çıkardı ve bir çöpün içine attı
tüm emeklerini tüm aşkını bir çöpe sakladı
artık esmayı kimse onda alamazdı randevuya gitmedi ve bir daha o terziden geçmedi
bilgisayarıından esma hakkında yazdıgı tüm yazıları sildi hiç yazmamış gibi
esma onundu artık kimseyle paylaşmasına gerek yoktu ve esma artık onu bırakıp gidemezdi
kendi içinde sakladı
ve mutluydu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder