23 Ekim 2012 Salı

geç kalmaa




şapşalım ben.gerçekten şapşal.kendime çoğu zaman kızarım.hakaret ederim.yargılarım.(tabi benden başka  kimsenin bunları yapmasına izin vermem)
yani bazen kendimi anlamıyorum.ben kadere körü körüne bağlı olan insanlardan değilim.yani insanlar yaptıkları tercihlere göre sonuçlarını alır ve yaşar.benim için kader  bizim seçemediklerimizden ibaret.ki bu istisnadır .
aklım karışık.her zaman böyleydi.hep birden fazla şey düşünüyorum.yani çok hızlı ve çok farklı birbirinden alakasızlar şeyler düşünürüm ve bunun karşılığınıza alırım.konsantrasyon sorunum vardır biraz.size bakarım ama gözlerinize bakmıyorsam anlayın ki, o an aklıma geleni son şey sizsiniz ve ben çok farklı alakasız şeyler düşünüyorumdur.
neyse sorunuma geri dönüyorum.
geç kalmak.benim için uykusuzluktan sonra 2.büyük sorunum haline geldi.bugünde uyuyamadım.gecenin gündüzle yer değiştirirken senin aynı kalman ve izlemen sana güne zehir gibi başlamanla sonuçlanıyor o konuya ayrı dönücem.
bugün ilk defa hayatta kaybettiklerimi düşündüm tembellik değildi bugün ki yaşananlar hatta tam tersi.tabularımı yıkmam ve erkenden hazırlanmamdan ibaret başladı.gözlerimin altı ne kadar şişse ve gözlerimi kapatınca bana işkence yaşatsa da ben yine de yıkmaya çalıştım içimde oluşturduğum anlamsız kural ver hareketleri.
2de başlayacak şey için ben 1,30da evden çıktım oraya 5,10 dakika erken gittim.o an çok garip hissediyordum sizin için ne kadar küçük olursa olsun yaşayınca bu şeyler hissedilen duygu hiçde küçük olmuyor.
ve sonra vardığım saate bana saat 1de başlayıp bittiğini söylediler.detaylara inmeyeceğim.çünkü değersiz,anlamsız şeyler.
sonuç kader mi yani engelleyemedim yine hayatımda çoğu şeylerde olduğum gibi bunun sorumlusu da mu benim?
eski yazımda da bahsetmiştim çoğu kişi bu huyumdan yakınır geç kalmamdan.ben artık korkmaya başladım.nasıl olur?yani anlamıyorum .her şey kontrol altındayken tepetakla olur?
neyi yanlış yapıyorum ben birinci denememde değil.kaybeden olmak çok  kötü bir his.diğerlerinin kazanması için bizim kaybetmemiz çok acı.artık dayanamıyorum.çünkü bugün kaybettiğiyim manevi ve maddi olgular beni düşündükçe keşkeklerle boğuyor.kafam allak bullak oldu.ben sadece normal olmak istiyorum.
normal.
sıradan.
ve her şeyde olduğu gibi bunu da kafamda ben büyütüyor ve sorun haline getiriyor olabilirim ama bu sefer farklı.kaybettiğim şeyler gerçekten çoktu.


2 yorum:

  1. Üzülme kaybedilmişliklerin kazandırdıkları olgunlaştırır biz insanları..
    Bazen geç kalmak lütuftur bize ve sonradan farkına varırız belki de varamayız ama her şerde bir hayır aramak güzeldir ;)

    YanıtlaSil
  2. artık her kötü olayda bir hayır var diye düşünüyorum en azından yaşayınca anladım bu sözün klişeden öte olduğunu bu arada çok teşekkür ederim .

    YanıtlaSil