kibir

bazen sadece sol gözünüz yaşarır  sağ gözünüz kupkuru olur ya.
geçen gün internette gördüm bu durumlarda soldan akan yaş acı oluyor.sağ mutluluk.
herkes ağlar.erkekler bunu saklamayı bilir.bayanlar herkese göstermeyi.
insan acı çektiğinde bu acının bitmesini bekler.o acının sonsuza kadar süreceğini zanneder daha çok.
bir kurtuluş arar.
ben bundan çok neden acı çektiğimiz hakkında konuşmak istiyorum
bazen doğru olanı yaptığın halde adaletin olmadığını ve kaybettiğini düşünürsün.
bunu unutmaya çalışırsın.unuturmusun? 
asla
sadece birikir içinde
bu duygu her yenilgide büyür.
artık bazı insanları kafanda  farklı boyutlarda görmeye başlarsın.
bir kuyu oluşur içine atarsın o kişi ve kişileri.
onlar hep ordadır beyninin içinde.
sen ne yaparsan yap kazanmış mutlu halleriyle hatırlarsın onları
sonra bilinçaltın seni başarısız ,tabiri yerindeyse "ezik"gibi düşünmeni sağlar
başarırmı?
evet başarır.
sen artık bir kaybedensindir
artık herkes kahraman sen kötü adam olamayacak kadar değersiz
en çok bu üzer seni değersiz olmak
kim ister ki?
ama kafamızda oluşturduğumuz bu düzenekte asıl biz kendimizi o dar küçük ve her dakika düşündüğümüz kuyu,kutu yere koyduk.
kimse sizin hissetiklerinizi düşünmüyor.
hepsi sizin.size ait olan tek şey.
siz böyle olmasını istediniz.
çünkü o kafanıza koyduğunuz insanlardan üstün olmayı istediniz.
onların her zaman sizin altınızde ,alt düşüncelerle ifade edilmesini.
istediğiniz gerçekleşmeyince suçu kendinize atıp suçluyken suçsuz durumuna çıkarmak istediniz.
iyi olan tarafmış gibi hissetmek istediniz.
ve kibir
bunların hepsini kibir için yaptınız.
hepimizin içinde bu duygular var.
önemli olan onları ne kadar hissetiğimiz.